XX Niedziela po Zesłaniu Ducha Świętego

Nad rzekami Babilonu siedzieliśmy i płakaliśmy, gdyśmy tam wspominali Syjon (Ps 137(136), 1). Po utracie raju – pierwotnej szczęśliwości – czujemy się jak na wygnaniu, na które sobie zasłużyliśmy (Introitus). Jesteśmy na obczyźnie, pielgrzymami na Ziemi. Nie możemy jednak bezradnie rozkładać ramion, lecz musimy patrzeć od rzeczy przemijających na Pana (Epistola): On otwiera swoją rękę i napełnia wszystkich swym błogosławieństwem (Graduale). W ofierze Mszy świętej, Chrystus napełnia nas swym błogosławieństwem i łaską i daje nam w komunii świętej przedsmak wiecznego uzdrowienia (Evangelium – uzdrowienie chorego).