Niedziela Zmartwychwstania Pańskiego

Zmartwychwstanie Chrystusa wywiera nieustanny wpływ na życie Kościoła. O ile Boże Narodzenie pouczyło nas o uświęceniu natury ludzkiej przez wcielone Słowo Boże, o tyle Zmartwychwstanie uczy nas, że „Bóg, będąc bogaty w miłosierdzie, przez wielką swą miłość, jaką nas umiłował, i to nas, umarłych na skutek występków, razem przywrócił do życia z Chrystusem (…) i razem wskrzesił, i razem posadził na wyżynach niebieskich – w Chrystusie Jezusie” (Ef 2, 4 – 6). Od tej chwili „nasza ojczyzna jest w niebie. Stamtąd też jako Zbawcy wyczekujemy Pana naszego Jezusa Chrystusa, który przekształci nasze ciało poniżone na podobne do chwalebnego swego ciała” (Flp 3, 20). Chcemy żyć – i Chrystus nam życie daje. Chcemy zwyciężyć siebie – i Chrystus daje nam moc, bo to pragnienie zostało urzeczywistnione. Wszystko zależy od tego, czy zbliżymy się do Zmartwychwstałego, czy przyjmiemy Go z radością.

Hołd Ofierze Wielkanocnej składajcie chrześcijanie.
Jagnię zbawiło owce: Chrystus niewinny pojednał grzeszników z Ojcem:
Śmierć i życie dziwną walkę ze sobą stoczyły:
Umarły życia wódz – rządzi żywy.
Powiedz nam, Maryjo, coś widziała w swej drodze?
Grobowiec Chrystusa żywego i chwałę znów Zmartwychwstałego.
Anielskich też świadków, i całun, i szaty.
Powstał z martwych Chrystus, moja nadzieja:
Poprzedzi was do Galilei.
Wiemy: oto zmartwychwstał Chrystus prawdziwie:
Zwycięski Królu bądź nam miłościwy.
Amen. Alleluja.
(Sekwencja Victimae paschali laudes z liturgii Niedzieli Zmartwychwstania Pańskiego)