Święto Przemienienia Pańskiego

Boski Zbawiciel ukazał się swoim uczniom na górze Tabor w pełnym chwały blasku światła. Chciał przez to, zanim rozpocznie się Jego noc cierpień, umocnić w Apostołach wiarę w Jego Boskość oraz dać im przedsmak tego, jak sami będę promienieć w wieczności.
Święto to zostało przepisane przez papieża Kaliksta III w 1457 roku. Na wschodzie początki tego święta sięgają piątego wieku.
Św. papież Ksystus II, którego wspomnienie dziś przypada, był z urodzenia Grekiem, kierował Kościołem w latach 257 – 258 i zajmował jasne stanowisko w kłótniach z heretykami. Został pochwycony w czasie prześladowań za cesarza Waleriana podczas liturgii i wraz ze swoimi diakonami Felicjanem i Agapitem – ścięty mieczem. Do jego diakonów należał również św. Laurencjusz. Św. Ksystus jest wspominany w Kanonie Mszy świętej.
To co rozegrało się na górze Tabor, ponawia się na sposób duchowy w ofierze ołtarza: jaśniejące światło promienieje i budzi w naszych duszach tęsknotę za światłem wiecznej chwały (Introitus). Każdy nasz dzień zostanie rozpromieniony nowym światłem. W tej nadziei umacnia nas świadectwo z epistoły. W graduale, alleluja i ofertorium jawi się przed naszymi oczyma radosny obraz jaśniejącego Pana.