Od zakończenia obrad Soboru Watykańskiego Drugiego (1962 – 1965) minęło już ponad pięćdziesiąt lat. Głównym zadaniem Soboru była odnowa katolickiej liturgii, której domagał się zapoczątkowany w XIX wieku ruch liturgiczny. Pierwszym uchwalonym dokumentem na tymże Soborze była właśnie Konstytucja o Liturgii Świętej. Szybko okazało się jednak, że zmiany jakie chciała zaprowadzić w liturgii Komisja do spraw wdrażania reformy liturgicznej, tzw. Consilium, stały się kością niezgody pomiędzy tradycjonalistami a progresistami. Stało się to powodem odrzucania postanowień Soboru przez niektóre konserwatywne środowiska z jednej strony i nadużywania soborowej Konstytucji przez postępowców z drugiej strony. W tym świetle powstaje pytanie: Jakich zmian tak naprawdę chcieli Ojcowie Soborowi podpisani pod Konstytucją o Liturgii? Bez wątpliwości odnowa liturgiczna w Kościele była potrzebna o czym świadczył wspomniany ruch liturgiczny. W ramach tego ruchu drukowano dla wiernych mszaliki z tekstami liturgicznymi i objaśnieniami świętych…

Najstarsze wzmianki o podniesieniu Ciała i Krwi Pańskiej odnajdujemy w żywocie Euwercjusza, biskupa Orleanu w wieku IV, spisane w tym samym wieku przez subdiakona Lucyfera. Kapłan trzymał Hostię i kielich podczas całej doksologii kończącej kanon Mszy świętej, a więc od słów: Per ipsum, et cum ipso, et in ipso… [1] aż do Amen całego ludu. Obrzęd ten miał wyrażać podniesienie Jezusa na krzyżu. Przez wieki istniało w Kościele tylko to jedno podniesienie, nazwane później „małym podniesieniem” dla odróżnienia od „wielkiego podniesienia”, które zrodziło się dużo później. W XI wieku, Berengariusz [2] zakwestionował rzeczywistość przeistoczenia w tajemnicy Eucharystii. W odpowiedzi na jego herezję powstał ruch eucharystyczny propagujący kult Najświętszego Sakramentu. Zaczęto się też zastanawiać nad momentem dokonania się przeistoczenia. Piotr le Mangeur (+ 1196) i Piotr le Chantre (+ 1197), z wydziału teologicznego uniwersytetu w Paryżu twierdzili, że chleb i wino są konsekrowane jednocześnie, gdy kapłan skończy…

Msza święta zwana trydencką (inne nazwy: msza przedsoborowa, msza święta w klasycznym rycie rzymskim, Msza Wszechczasów, nadzwyczajna forma rytu rzymskiego) sięga swymi korzeniami czasów apostolskich. Pierwsze wzmianki o zapisanych fragmentach Kanonu Rzymskiego pochodzą z IV wieku. Kościół od zawsze wierzył, że te elementy które znalazły się w tym rycie pochodzą z woli i ustanowienia Zbawiciela oraz Apostołów. Ostatecznie ujednolicenia rytu dokonał Sobór Trydencki (1545 – 1563). Ojcowie Soborowi nie dokonali jednak ułożenia nowego rytu, lecz oczyścili go z różnych naleciałości. Rozwinięto też rubryki, określając tym samym ścisłe normy sprawowania Najświętszej Ofiary. Tak też Kościół składał Bogu Ofiarę czystą, świętą i niepokalaną aż do reformy liturgicznej postulowanej przez Sobór Watykański II (1962 – 1965). Promulgowana wówczas Konstytucja Sacrosanctum Concilium wprowadziła do liturgii szereg zmian, zaś nowy ryt mszy świętej nazwano Novus Ordo Missæ (inaczej: msza…

Poniższe wskazania mogą okazać się cenne dla tych, którzy wybierają się na Mszę trydencką po raz pierwszy. Mogą skorzystać również ci, którzy uczestniczą w niej od dłuższego czasu. Mamy nadzieję, że ten artykuł rozwiąże tego typu dylematy. Wskazania ogólne: 1. Na głośne wezwania celebransa (śpiewane lub recytowane) odpowiadają głośno wszyscy (zarówno ministranci jak i wierni). Na ciche wezwania celebransa odpowiadają wyłącznie ministranci. 2. W razie wątpliwości jaką postawę (stojącą, siedzącą czy klęczącą) należy w danym momencie przyjąć – należy klęczeć. 3. Gdy wymawia się imię Jesus lub Gloria Patri et Filio et Spiritui Sancto należy skłonić głowę w stronę ołtarza. Poszczególne części Mszy świętej (śpiewanej): 1. Aspersja: Na wejście celebransa z asystą wstajemy i stoimy aż do ich powrotu do zakrystii. Antyfonę na pokropienie śpiewamy za pierwszym razem kontynuując po zaintonowaniu przez celebransa, zaś za drugim razem – całą od początku.…

Postawy i gesty całego zgromadzenia liturgicznego są przejawem wewnętrznego usposobienia ludu wiernego ukierunkowanego w liturgii na uwielbienie Boga. Świadome wykonywanie tych znaków, pomaga w lepszym zrozumieniu misteryjnego życia Kościoła, który w liturgii znajduje swój pokarm i siły. Jednocześnie liturgia jest świętą przestrzenią, w której Kościół spotyka się ze swoim Oblubieńcem i Panem, Jezusem Chrystusem. Kościół pragnie, przez odpowiednie postawy i gesty, wyrazić prawdę, że Chrystusowi należy składać najwyższą cześć przynależną samemu Bogu. Ponadto zachowywanie przez wszystkich uczestników jednolitych postaw ciała jest znakiem jedności członków chrześcijańskiej wspólnoty zgromadzonych na sprawowanie świętej liturgii: wyrażają one bowiem i kształtują duchowe przeżycia uczestniczących (OWMR, nr 42). Znak krzyża. Krzyż nie był od początku znakiem chrześcijan. Pierwotnie była nim ryba. W liturgii kreślenie znaku krzyża pojawia się dopiero w IV wieku. Przypomina on o dziele odkupienia Chrystusa dokonanym na krzyżu, jest symbolem wiary i przypomina…